Gisteren een gesprek gehad met een jongen / man van 30 jaar (met een beperking), die hulp nodig heeft om zijn leven op orde te brengen. Zijn moeder gaf aan dat ze altijd dachten dat hij ADHD had, want hij kon nooit stil zitten en was constant in beweging. Nu nog. Aan het eind van het gesprek zei de moeder ongelofelijk wat jij hebt gedaan. Ik zei hoezo? “Hij heeft anderhalf uur op dezelfde stoel en de hele tijd met jou / ons gesproken. Dat doet hij nooit.” Deze ervaring geeft aan dat soms een beetje oprechte aandacht / belangstelling voor iemand al een groot effect kan hebben.